Przyprawy własnego wyrobu. Najlepsza przyprawa do gulaszu.

Przyprawy własnej roboty. Najlepsza przyprawa do gulaszu

Składniki (na 1,5 – 2 kg mięsa):
1 czubata łyżeczka kminku
1 - 2 łyżeczki dobrej gatunkowo oliwy z oliwek
2 – 3 ząbki czosnku
1 czubata łyżka suszonego majeranku
sól + ew. czarny pieprz zmiażdżony w moździerzu

Wykonanie:
kminek umieścić centralnie na desce z tworzywa lub porcelany. W każdym razie należy unikać drewnianej deski do krojenia! Nasiona zalaćoliwą i bardzo ostrym nożem posiekać go możliwie drobno!

Faktyczna ilość kminku, zależy od indywidualnych upodobań.
Jednak nie może być go mniej niż 1 łyżeczka!

Tatar. Z czego się robi ten oryginalny?

-  nie jeden smakosz marzy o tym aby móc choć raz skosztować tego „prawdziwego”  tatara z koniny

Tatar - potrawa podawana na zimno, której główny składnik jest drobno siekany.

Nazwa pochodzi od wojowników tatarskich, którzy siekli na drobno wszystko co się znalazło w zasięgu ich zakrzywionych szabel i w żadnym wypadku nie ma nic wspólnego z końskim mięsem!

W oryginalnym wydaniu jest to strugana, siekana albo drobno krojona (ale nie mielona!) polędwica wołowa podawana z surowym żółtkiem, cebulą i wieloma różnymi przyprawami, serwowana najczęściej jako elegancka przystawka. (rzadko jako danie główne)
Z upływem czasu powstały jego różne odmiany. Np. tatar z łososia, śledzia, albo nawet z pomidorów czy bakłażanów.

Tatar z tuńczyka do złudzenia przypomina oryginał
z polędwicy wołowej.

KAWA! Kupuj z głową i nigdy nie rzucaj się na tanie oferty!

Czym się kierować kupując kawę?

Gdzie kupować?

 Świeżo palone ziarna pachną apetytem na kawę.

Zawsze i najlepiej (w miarę możliwości) w małych palarniach. Choć trzeba tam położyć na tacę parę złotych więcej, mimo wszystko to jest tego warte. Wtedy ma się gwarancję, że była świeżo palona a i w gatunkach i w aromatach można sobie nawet pogrymasić.

Drugi typ, to małe sklepy specjalistyczne, w których kupuje się kawę na wagę. To wprawdzie nie jest to co bezpośrednio w palarni, ale zawsze jest świeższe i lepsze od supermarktowego hurtu.

I jeszcze jedno. Warto jest wiedzieć, że kawa palona masowo i pakowana fabrycznie, podczas kiedy jeszcze jest gorąca, w ramach koniecznego i szybkiego, „studzenia”, szprycowana jest lodowatą mgłą wodną. Wówczas gorące ziarna kawy chłoną wilgoć i przybierają na wadze o dobre 5%. Płacąc za kawę kupujesz więc 5% wody po tej samej cenie co kawa.

W małych palarniach ziarna po paleniu studzi się zimnym powietrzem,
a to jest wielka różnica.

Z czysto pryncypialnych względów należy unikać kupowania kawy już zmielonej!

Po pierwsze nigdy nie wiadomo co tam tak naprawdę jest w środku. Po drugie, kawa zaraz po zmieleniu, przede wszystkim nadaje się wprost do parzenia, a nie do pakowania z przeznaczeniem na półki sklepowe.

Próżniowo zapakowanej zmielonej kawy, zaraz po otwarciu, nie powinno się przesypywać do innych pojemników, co zalecają nawet sami dystrybutorzy. W ten sposób unika się kolejnej utraty tak cennego aromatu. Ich zdaniem należy taką, pozostawiwszy w opakowaniu, zamknąć w szczelnym słoiku. Czy już samo to nie mówi za siebie?

Za to jest jeszcze inna i lepsza rada. Najlepiej jest kupować kawę w ziarnach i samemu mielić tuż przed parzeniem! Nie ma lepszego sposobu na zachwyt nad czarującym „bukietem”.

KAWA! Dalej na temat prawidłowego parzenia.

Wiele osób sądzi, że do parzenia, wystarczy gorąca woda i zmielona kawa. Nic bardziej błędnego.
Ciąg dalszy listy nagminnie popełnianych błędów podczas parzenia, czyli ponownie o tym, od czego zależy świetność smaku kawy w filiżance?

Ziarna równej wielkości i jednakowej barwy, świadczą o dobrym gatunku.

W pierwszej linii i absolutnie od jakości i pochodzenie ziaren kawy!

Pierwsza lepsza kawa z supermarketu, po przyniesieniu do domu zemści się mało ciekawym smakiem i żadnym aromatem. Zanim kupisz, postaraj się dowiedzieć czegoś więcej.

To jest jasne jak słońce, iż zgodnie z zasadą, kto chce otrzymać jakikolwiek świetny produkt końcowy, powinien na samym wstępie użyć możliwie najlepszego surowca.
Pod względem smaku i aromatu najwyższym uznaniem cieszą się ziarna kawy pochodzące z upraw położonych na dużych wysokościach, bowiem w panujących tam warunkach skutkiem wolniej przebiegającej wegetacji, kawa gromadzi w sobie zwiększoną ilość cenionych wartości. Takie pochodzenie jest wyraźnie zaznaczone w opisie na opakowaniu, no i przede wszystkim nie da się przeoczyć wysokiej ceny. Potrafi kosztować od 350 do 400 zł za kilogram. W miarę przyzwoita kawa obraca się w kręgu 90 – 120 zł/kg (pisane w kwietniu 2011) Obecnie podobno najwyżej oceniana jest kawa z Jamajki z plantacji położonych - 2.000 m n.p.m.

Flaczki wołowe z warzywami, po polsku. Bardzo delikatne.

Bardzo delikatne flaczki wołowe. Kulinarne rarytasy.

Zrobione dokładnie jak każe przepis, zachwycają jedzących delikatnym smakiem.

Składniki:

4 + 2 l czystego wywaru z warzyw korzennych, bez soli i żadnych przypraw

1,5 – 1,7 kg oczyszczonych białych flaków wołowych

0,5 0 – 0,7 kg wołowego mięsa na rosół

2 marchwie

2 pietruszki

1 mały seler

2 średnie pory

1 spora łyżka masła + łyżka wazowa wywaru z warzyw

Zasmażka:

1 średnia cebula

1 czubata łyżka mąki pszennej

1 łyżka masła

wywar z warzyw w ilości potrzebnej do wykonania jasnej zasmażki

Przyprawy:

2 łyżeczki czarnego pieprzu prosto z młynka

po pół łyżeczki: czerwonej mielona papryki, mielonego imbiru, mielonego ziela angielskiego, świeżo startej gałki muszkatołowej,

2 – łyżki majeranku

sól w ilości w/g własnego uznania

Do posypania:

świeżo starty parmezan – po sporej łyżce na podawaną porcję

KAWA! Pięć błędów bezwiednie popełnianych każdego dnia, podczas parzenia.

Błąd Nr 1. Źle ustawione pokrętło dozownika wody. Czyli nie ta ilość wody, jaka powinna przypadać na jedną porcję kawy!

Uwaga na półautomatyczne ekspresy ciśnieniowe!

Pokrętło widoczne na zdjęciu z lewej strony, wcale nie odmierza samodzielnie małej lub dużej kawy. To jest jedynie dozownik ilości podawanej wody. Porcja automatycznie odmierzanej zmielonej kawy jest zawsze taka sama, czyli wynosi 7 gramów i odpowiada porcji 1 małej kawy!

Opisywane pokrętło, jak na zdjęciu, powinno być skręcone w lewą stronę i wskazywać ikonkę do uzyskiwania małej kawy.
Różne maszyny mogą być wyposażone w rozmaite oznaczenia. Jakie by one nie były z ekspresu powinno spłynąć jednorazowo 50 ml płynu.

Półautomatyczne urządzenia odmierzają zawsze tą samą ilość mielonej kawy, czyli ok. 7 gramów, to jest tyle ile prawidłowo przeznacza się do zaparzenia małej kawy.

Ten nowszy model urządzenia umożliwia regulowanie ilości podawanej kawy.

Dlatego kto pragnie uzyskać prawdziwie dużą kawę, powinien pokrętło nastawić na małą porcję, i wypełnić filiżankę dwukrotnie. W innym przypadku maszyna zaparzy małą kawę z dużą wodą, co nagminnie zdarza się w wielu kawiarniach. Płacisz za dużą kawę a w rzeczywistości pijesz małą, uzupełnioną popłuczynami!

Prawidłowo - kto chce pić osłabioną kawę, powinien pod parzelnik wypełniony małą porcją, podstawić dużą filiżankę i po jej napełnieniu małą porcją, dopiero później uzupełnić ją dowolną ilością świeżej czystej gorącej wody! Inaczej otrzyma się wspomnianą mieszankę kawy i popłuczyn.

Za przyjętą normę uznaje się:

- do zaparzenia jednej małej czarnej należy wziąć  7 - 8 g kawy + 50 ml wody.

Kawa powinna być luźno nabrana i tylko lekko dociśnięta. Nie powinno się jej mocno ubijać!

Na zdjęciu wyżej, typowa miarka, w którą rutynowo powinien być zaopatrzony każdy prosty expres. Mieści się w niej 7 gramów, czyli na tą ilość, pod parzelnik powinno się postawić filiżankę na małą kawę! Tak à propos, do swego słynnego maleńkiego espresso Włosi biorą

7 - 8 g kawy na 30 ml wody. Tutaj północ i południe różnią się tym, że Mediolańczycy zadowalają się jedną łyżeczką cukru. Natomiast w Palermo sypie się aż cztery!

Podając do kawy kilka rodzajów cukru, można uzyskać dodatkowe
sympatyczne wrażenie gościnności.

- duża czarna to podwojona jej ilość, czyli 14 g kawy + 80 ml wody.

Absynt. Aklohol zwany zieloną wróżką. Czemu przez całe lata był zakazany?

Absynt – legendarny napój alkoholowy, którego produkcja i sprzedaż przez szereg lat była w Europie surowo zabroniona.


Głównym składnikiem jest fenkuł – stąd silny aromat i smak anyżu.
Z zamiarem stworzenia eliksiru leczącego przeróżne choroby, w XVIII wieku skomponował go w Szwajcarii francuski lekarz dr Ordinarie. Początkowo sprzedawano go tylko w aptekach. Charakterystycznego gorzkiego smaku nadaje mu zioło: bot. łac. – artemisia absinthium.